Profesor Krzysztof Bielecki urodził się 2-go sierpnia 1938 roku w Warszawie. Ojciec Robert był tokarzem precyzyjnym, zmarł w 1984 roku. Matka Celina prowadziła dom i wychowywała troje dzieci. Profesor ma dwie siostry, Krystyna ukończyła Akademię Medyczną w Warszawie a druga siostra Teresa ukończyła Wydział Matematyczno-Fizyczny Uniwersytetu Warszawskiego. Szkołę średnią ukończył w 1955 roku (Liceum im. Gen. J. Sowińskiego na Woli). Z ważnych szczegółów z tego okresu należy odnotować, że jego nauczycielem religii był Ks. Jan Twardowski, z którym przez okres 50 lat miał prawie codzienny kontakt.

W okresie 1955-1961 studiował na Wydziale Lekarskim AM w Warszawie. Przez cały okres studiów był starostą roku. Na II-gim roku studiów zaczął pracować jako młodszy asystent w Zakładzie Histologii i Embriologii AM. Na IV-ym roku przeszedł do pracy do Zakładu Fizjologii Człowieka AM, gdzie pracował pod kierunkiem Prof. Fr. Czubalskiego, Prof. J. Litwina, Prof. Lewartowskiego i Prof. A. Trzebskiego. Przez okres 10 lat prowadził zajęcia ze studentami oraz działalność naukową. W roku 1961 uzyskał dyplom lekarza. W roku 1966 uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Reaktywność układu sercowo-naczyniowego na katecholaminy we wstrząsie pokrwotocznym”. Promotorem w przewodzie doktorskim był Doc. J. Litwin.

Od 1959 roku, pracował jako wolontariusz w Klinice Chirurgicznej SDL pod kierunkiem Prof. J. Kubiaka, pierwszego nauczyciela chirurgii. Prof. Kubiak przez wiele lat współpracował z Zakładem Fizjologii Człowieka. Dlatego też rozumiał i pozwalał mu na łączenie pracy w Klinice i w Zakładzie Fizjologii. Z perspektywy czasu taka kombinacja bardzo dobrze sprzyja rozwojowi klinicznemu każdego specjalisty. W roku 1966 uzyskał I stopień specjalizacji w zakresie chirurgii ogólnej. W roku 1967 przebywał na rocznym stypendium naukowym na Uniwersytecie w Amsterdamie, gdzie pracował pod kierunkiem wybitnego kardiologa prof. Dirka Durrera. Zajmował się tam pracą naukową nad mechanizmem tzw. calcium paradox oraz paired stimulation. Dużym osiągnięciem Profesora było opublikowanie, jako jedyny autor, pracy oryginalnej na ten temat w „Cardiovascular Research”.

Po powrocie z Holandii przez okres około 2-ch lat z powodu choroby pierwszego syna Pawła, zmuszony był przenieść się do Rabki-Zdroju gdzie pracował na stanowisku Z-cy Dyrektora ds. Lecznictwa, będąc jednocześnie Lekarzem Naczelnym Uzdrowiska. Pracował także jako chirurg w miejscowym szpitalu. W roku 1970 powrócił do Warszawy i kontynuował pracę na etacie nauczyciela akademickiego w Klinice Chirurgicznej CMKP. W tym samym roku uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie chirurgii ogólnej. W CMKP Profesor pracuje do chwili obecnej. Kolejno pracował na stanowisku starszego asystenta, adiunkta i docenta. W roku 1981 CKK zatwierdziło rozprawę habilitacyjną i otrzymał tytuł naukowy doktora habilitowanego w medycynie na podstawie dorobku naukowego i rozprawy nt. „ Pooperacyjny refluks żółciowy”. Z powodu pewnych ruchów organizacyjnych okresowo pracował w Klinice Chirurgii Ogólnej w Szpitalu im. Prof. W. Orłowskiego, Klinice Gastroenterologii i Przemiany Materii (Szpital Elżbietanek), Klinice Chirurgii Naczyniowej CMKP pod kierunkiem drugiego Wielkiego Nauczyciela Chirurgii Prof. H. Rykowskiego. W roku 1982 został detaszowany do Szpitala Bielańskiego, gdzie pracował jako ordynator oddziału chirurgicznego do września 1988 roku. Od 1-go października 1988 roku do 31 sierpnia 2008 kierował Kliniką Chirurgii Ogólnej i Przewodu Pokarmowego CMKP w SPSK im. Prof. W. Orłowskiego w Warszawie

Tak więc podsumowując, od 45 lat Profesor jest lekarzem, specjalistą chirurgiem od 36 lat, funkcje ordynatora i kierownika kliniki pełnił od 24 lat. W roku 1988 na podstawie dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego Rada Państwa przyznała mu tytuł naukowy profesora, a od roku 2000 pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego. Wielokrotnie przebywał na stażach doskonalących w Klinikach na terenie Polski oraz w wielu renomowanych ośrodkach zagranicznych np. w Holandii, Włoszech, Wielkiej Brytanii USA, Niemczech, Czechach, Szwecji.

Główne kierunki jakimi się zajmował i nadal zajmuje, zarówno w aspekcie klinicznym, jak i naukowym są następujące:

1. Patofizjologia, patologia i leczenie chirurgiczne chorób przewodu pokarmowego (przełyk, żołądek, trzustka, drogi żółciowe, jelito cienkie i grube), proktologia, kalectwo dróg żółciowych.

2. Zakażenia chirurgiczne.

3. Następstwa mnogich obrażeń ciała.

4. Motoryka przewodu pokarmowego (komórki Cajala).

Dotychczas opublikował ok. 250 prac naukowych publikowanych zarówno w czasopismach krajowych (PPCh, Gastroenterologia Polska, Wiadomości Lekarskie, Proktologia), jak i zagranicznych (Cardiovascular Research, British J. Surgery, Digestive Surgery, Colorectal Diseases).

Jest członkiem z wyboru wielu Towarzystw Naukowych – polskich i zagranicznych. Przez dwie kadencje był Przewodniczącym Podkarpackiego Oddziału TChP. Aktualnie jest vice-prezesem Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii. Przez dwie kadencje (2000-2004) był prezesem Polskiego Klubu Koloproktologii. W latach 1994-1998 pełnił obowiązki krajowego konsultanta ds. chirurgii ogólnej. W sumie jest członkiem 11 towarzystw naukowych i specjalistycznych, krajowych i zagranicznych.

Jest członkiem 9 Kolegiów Redakcyjnych czasopism polskich i zagranicznych (np. Colorectal Diseases). Przez okres 10 lat (1987-1997) był członkiem Kolegium Redakcyjnego British J.Surgery.

W działalności dydaktycznej należy wyróżnić następujące osiągnięcia:

1. Współredakcja podręcznika „Proktologia” (PZWL, 2000 r., nagroda Ministra Zdrowia I-go stopnia).

2. Organizator sympozjów na temat Organizacji Bloku Operacyjnego.

3. Autor wielu monografii, rozdziałów w podręcznikach.

4. Tłumaczenie dwóch podręczników dla pielęgniarek z języka angielskiego („Zakażenia w chirurgii” pod red. H.C. Polka Jr i „Pielęgniarstwo w chirurgii ogólnej”).

5. Redakcja podręcznika „Szwy, narzędzia i protezy chirurgiczne”.

Był promotorem w 10 przewodach doktorskich. Recenzował 45 prac doktorskich, 6 habilitacyjnych, w 4 postępowaniach o nadanie tytułu naukowego profesora oceniał dorobek kandydatów. W czasie swojej działalności zawodowej otrzymał szereg odznaczeń i nagród, oto niektóre z nich:

1. Złoty Krzyż Zasługi(1986).

2. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2000 r.).

3. Medal Komisji Edukacji Narodowej (1987 r.).

4. Trzykrotna nagroda Ministra Zdrowia I-go stopnia (1989, 1997, 2001).

5. Nagroda jubileuszowa za 45 lat nieprzerwanej pracy jako nauczyciel akademicki.

W okresie 1993-1997 był członkiem Naczelnej Rady Lekarskiej (członek Prezydium). Od ponad 10 lat śpiewa w chórze Surma przy MZA w Warszawie (drugi bas).

Jest miłośnikiem Czarnej Hańczy i od 11 lat prowadzi spływy kajakowe na szlaku Augustów – Wigry – Czarna Hańcza.

Ma trzech Synów:

1. Paweł (ur. 1967),

2. Krzysztof jr. (ur. 1985),

3. Robert Maciej (ur. 1987).

Doc. dr hab. med. Wiesław Tarnowski