|
© Borgis - Postępy Nauk Medycznych 8, s. 581-584
*Paweł Grochowicz
Skomplikowane przetoki odbytu o etiologii odkryptowej. Operacje oszczędzające zwieracze
Complex Cryptogladular Anal Fistulas – Sphincter Save Operations
Oddział Chirurgii Ogólnej z Pododziałem Proktologii, Szpital na Solcu, Warszawa
Ordynator Oddziału: dr med. Jacek Bierca Kierownik Proktologii: dr hab. med. Małgorzata Kołodziejczak Streszczenie
Odkryptowa przetoka odbytu jest wskazaniem do leczenia chirurgicznego. Celem operacji jest usunięcie przetoki, zachowanie funkcji zwieraczy odbytu i zapobieganie nawrotowi przetoki i/lub ropnia. Operacje przetok odbytu należą do najtrudniejszych w chirurgii proktologicznej i mogą prowadzić do zaburzeń trzymania stolca i gazów – inkontynencji lub nawrotów. Niezbędna jest przedoperacyjna ocena funkcji zwieraczy odbytu, ustalenie lokalizacji otworu wewnętrznego i zewnętrznego przetoki, przebiegu kanału i jego stosunku do zwieraczy. Przetoki powierzchowne, niskie przezzwieraczowe i międzyzwieraczowe mogą być operowane przez fistulotomię i pozostawione do gojenia per secundam intentionem. Fistulotomia daje najmniej nawrotów, ale więcej pooperacyjnej niewydolności zwieraczy odbytu. Przetoki skomplikowane, obejmujące większą część zwieraczy (wysokie przezzwieraczowe, nadzwieraczowe, przednie u kobiet) wymagają zastosowania operacji oszczędzających zwieracze odbytu. Do operacji tych należą: zeszycie otworu wewnętrznego przetoki, zamknięcie otworu wewnętrznego przesuniętym płatem (błony śluzowej, pełnościennym odbytnicy lub anodermy), pierwotne zeszycie zwieracza zewnętrznego po fistulotomii. Często stosuje się operacje dwuetapowe z drenażem nitkowym części przezzwieraczowej przetoki. Stosowanie tych trudnych technik operacyjnych wiąże się z mniejszym ryzykiem niewydolności zwieraczy, ale za to z większym ryzykiem nawrotu. Wstępne, obiecujące wyniki stosowania materiałów biologicznych – klejów tkankowych i zatyczek z materiału biologicznego (ang. anal fistula plug) po dłuższych okresach obserwacji rozczarowują. Słowa kluczowe: odkryptowa przetoka odbytu, skomplikowana przetoka odbytu, fistulotomia, przesunięcie płatów anodermy
Summary
Cryptoglandular anal fistula is usually an indication for surgery. The aim of surgical fistula treatment is to eliminate fistula, preserve sphincter function – continence, and prevent of abscess and/or fistula recurrence. The surgical treatment of the cryptoglandular anal fistulas is challenging. The most important concern in surgical fistula therapy is the risk of incontinence. Preoperative assessment of sphincter function, fistula primary, secondary opening, track and its relation to anal sphincter is necessary. A superficial fistula, eg. low transsphincteric and intersphincteric, can be treated by fistulotomy and lay-open technique (healing by second intention). Fistulotomy leads to high efficacy but higher rates of postoperative incontinence. Bigger amount of sphincter in “complex” fistulas, eg. high transsphincteric, suprashincteric and anterior (especially in woman) requires sphincter save surgical procedures such as: advancement flaps (mucosal, full thickness rectal or anodermal), direct closure of the primary opening, fistulectomy and direct primary reconstruction of the sphincter muscle. Often, stepwise operation manner with a loose seton inserted through transsphincterical fistula portion is employed. Sphincter save procedures results in low postoperative incontinence, but higher recurrence rate. Despite initial optimism fibrin glue and anal fistula plug procedures, with increasing follow up evaluation, have low success rates. Key words: cryptoglandular anal fistula, complex anal fistula, fistulotomy, advancement flap
Wstęp
Najczęstszą przyczyną przetoki odbytu jest zapalenie gruczołu kryptowego odbytu. Do innych rzadszych przyczyn należą: choroby zapalne jelita grubego, szczególnie choroba Crohna-Leśniowskiego, gruźlica, urazy. Przetoka może być efektem ubocznym radioterapii. Obowiązujący podział przetok wg Parksa (1) powstały po analizie 400 przypadków przetok, oparty jest na patogenezie choroby i anatomii mięśni odbytu i dna miednicy. Zgodnie z tym podziałem wyróżnia się przetoki:
– międzyzwieraczowe,
– przezzwieraczowe,
– nadzwieraczowe,
– pozazwieraczowe.
Leczenie przetok odbytu
Istotą leczenia operacyjnego przetok odbytu jest znalezienie kompromisu pomiędzy radykalnym wycięciem przetoki z niewielkim prawdopodobieństwem nawrotu i z możliwością dysfunkcji zwieraczy odbytu a próbą oszczędzenia zwieraczy, ale za to z większą możliwością nawrotu. Wycięcie przetoki i/lub fistulotomia daje najmniej nawrotów. W przypadku przetok skomplikowanych wycięcie i/lub fistulotomia może spowodować niewydolność zwieraczy odbytu i złe trzymanie gazów oraz stolca.
Do przetok skomplikowanych zaliczamy przetoki:
– nadzwieraczowe,
– „wysokie” przezzwieraczowe (tj. obejmujące znaczną część zwieracza zewnętrznego),
– przetoki przednie i pochwowo-odbytnicze u kobiet,
– wszystkie przetoki, w których występuje niewydolność zwieraczy odbytu.
Przetoki skomplikowane nie powinny być operowane przez wycięcie/fistulotomię lub zastosowanie drenażu nitkowego przecinającego zwieracz. Przed operacją przetoki należy wykonać:
– USG transrektalne,
– proktomanometrię,
– RSS lub kolonoskopię,
– w niektórych wypadkach diagnostykę należy rozszerzyć o zastosowanie rezonansu magnetycznego.
Do metod operacji oszczędzających zwieracz należy:
1. wycięcie przetoki w dwóch etapach (2):
a) w pierwszym etapie wycięcie zewnątrzzwieraczowej części przetoki i przeprowadzenie drenażu nitkowego przez przezzwieraczową część,
b) w drugim operacja części przezzwieraczowej (przecięcie lub przecięcie i zeszycie mięśnia zwieracza zewnętrznego),
2. wycięcie części pozazwieraczowej przetoki, wyłyżeczkowanie wewnątrzzwieraczowej, proste zeszycie otworu wewnętrznego przetoki obejmujące zeszycie zwieracza i błony śluzowej/anodermy nad nim (3),
3. zastosowanie przemieszczonych płatów (ang. advancement flap):
a) błony śluzowej,
b) pełnościennych odbytnicy,
c) anodermalnych,
Celem „pokrycia” otworu wewnętrznego przetoki (po operacji tak jak w pkt. 2),
4. wszczepienie materiału biologicznego (ang. anal fistula plug) do przezwieraczowego kanału przetoki z elementami operacji tak jak w pkt. 2,
5. zabiegi z zastosowaniem klejów tkankowych,
6. operacja LIFT (z podwiązaniem międzyzwieraczowej części przetoki).
Dyskusja
Operacja dwuetapowa
Czy rozłożenie operacji na dwa etapy i drenaż nitkowy poprawia rokowanie operacji z przemieszczeniem płatu śluzówkowego/anodermalnego pozostaje dyskusyjne. Opisywany jest korzystny, statystycznie znamienny wpływ drenażu nitkowego na stopień powodzenia operacji (73,2% powodzeń u chorych poddanych operacji dwuetapowej z drenażem nitkowym vs. 51,2% sukcesów w operacji jednoetapowej bez drenażu) (2, 4). Istnieją jednak doniesienia niepotwierdzające korzystnego wpływu drenażu (5, 6). Wydaje się, że rozłożenie operacji na dwa etapy w rozległych wysokich przetokach, szczególnie z współistniejącym zakażeniem, poprawia wyniki leczenia. W przypadku przetok odbytniczo-pochwowych w I etapie operacji można zamknąć otwór pochwowy przetoki w połączeniu z operacją plastyczną tylnej ściany pochwy w przypadku jej rozstrzeni. Drenaż nitkowy obejmie zwieracz zewnętrzny odbytu (przetoka pochwowo-odbytnicza zostaje zamieniona na przednią przezzwieraczową).
Zeszycie otworu wewnętrznego przetoki bez przemieszczania płatów
U 90 pacjentów z przetokami przezzwieraczowymi wykonano trzywarstwowe bezpośrednie zeszycie otworu wewnętrznego przetoki bez przemieszczenia płatu błony śluzowej lub anodermy. Szwem wchłanialnym zszywano zwieracz zewnętrzny, wewnętrzny i błonę śluzową, w czasie obserwacji pooperacyjnej (śr. 2,6 lat) najczęstszym powikłaniem była dehiscencja szwów między 4 a 10 dniem po operacji u 15 pacjentów – 16,7% (12 z 15 chorych było operowanych ponownie, w 3 przypadkach przetoka zagoiła się samoistnie). U 7 pacjentów (6,6%) nawrót wystąpił później – po zagojeniu rany. Razem odnotowano 22,5% niepowodzeń. Tylko u 6 chorych stwierdzono niewielkie zaburzenia kontynencji (3).
Przemieszczanie płatów błony śluzowej odbytnicy
W ocenie zbiorowej z 35 ośrodków z 2065 operacji z zastosowaniem przemieszczonego płata endorektalnego zanotowano 80,8% powodzeń i 13,2% zaburzeń trzymania gazów i stolca w operacjach przetok o etiologii odkryptowej i odpowiednio 64 i 9,4% w przebiegu choroby Crohna (7). Przemieszczenie płata śluzówkowego (ang. endorectal advancement flap) u 106 pacjentów dało wyleczenie w 59,6%. Przetoki odkryptowe stanowiły 43,6%. W grupie pacjentów z chorobą Crohna (29,8%) nawrotów było więcej – stanowiły 57,1%, u chorych bez choroby Leśniowskiego-Crohna – 33,3%. 12 chorych, u których stwierdzono nawrót choroby, operowano ponownie tą samą techniką z 60% powodzeniem. U 9% chorych wystąpiło zaburzenie kontynencji (8).
Przemieszczanie płatów anodermalnych
Przemieszczanie płatów anodermalnych (ang. anocutaneous flap, dermal island flap, cutaneous advancement flap) do kanału odbytu było stosowane od wielu lat w operacjach plastycznych odbytu, np. w korekcji zwężeń odbytu i wypadaniu błony śluzowej odbytnicy (9). Metoda ta od kilkunastu lat znalazła zastosowanie w leczeniu skomplikowanych przetok odbytu (10-15). Wyniki odległe są zadowalające, chociaż rozpiętość częstości nawrotów jest duża, od 5 do 54% (10, 12-15). Zły drenaż obwodowej części przetoki (która powinna być pozostawiona do gojenia otwartego), etiologia nowotworowa, po radioterapii narządów sąsiednich, przetoki pochwowo-odbytnicze o średnicy otworu powyżej 2 cm, czynne zapalenie błony śluzowej odbytnicy w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna (16, 17) pogarszają rokowanie. Stan zapalny anodermy jest przeciwwskazaniem do wykonania operacji przemieszczenia płata.
Stosowane są przeszczepy anodermy różnych kształtów: wyspowe (10), w kształcie rombu, domu (ang. house) (9), „U”, „V-Y” (17, 18). Wydaje się, że płaty V-Y i w kształcie domu są techniką najprostszą. Pamiętać trzeba, że wycięcie pozazwieraczowej części przetoki wpływa często na modyfikację kształtu wszczepu.
Płat anodermy może być przemieszczony do kanału odbytu bezpiecznie na głębokość ok. 2 cm. Wydaje się, że unaczynienie płatów anodermalnych jest lepsze i są one bardziej odporne na niedokrwienie po ich przemieszczeniu niż płaty błony śluzowej odbytnicy lub pełnościenne płaty odbytnicze (18-20). Po zastosowaniu płata anodermalnego częstość nietrzymania gazów i stolca jest mniejsza niż przy zastosowaniu płata błony śluzowej lub pełnościennego odbytnicy. Płaty anodermalne są technicznie łatwiejsze do wykonania od przemieszczenia płatu błony śluzowej lub pełnościennego odbytnicy.
Operacje z wszczepieniem materiału biologicznego
Opisano 43% powodzeń z zastosowaniem tej metody i większą szansę na dobry wynik przy dłuższym kanale przetoki (21). Stosowanie materiału biologicznego znacznie zwiększa koszt operacji.
Stosowanie klejów tkankowych
Stosowanie klejów fibrynowych jest metodą nieinwazyjną. Po wyłyżeczkowaniu kanału przetoki podaje się do niej klej tkankowy. Wczesne wyniki z 64% powodzeń stosowania klejów tkankowych były zachęcające (22). W późniejszych doniesieniach odnotowano tylko od 14 do 31% powodzeń (23, 24).
Inne czynniki wpływające na powodzenie operacji
Wydaje się, że w przypadku niepowodzenia przemieszczonego płatu uprawnione są kolejne próby operacji z przemieszczaniem płatów (25). W grupie 44 chorych pacjenci operowani po raz pierwszy lub operowani ponownie jeden raz mieli wysoki, 87% współczynnik sukcesu po operacji z przemieszczeniem płatu błony śluzowej odbytnicy, u chorych reoperowanych dwa razy i więcej współczynnik ten spadł do 50% (25). W innych opracowaniach nie stwierdzono negatywnej korelacji między powodzeniem operacji a kolejną reoperacją (4, 8, 26).
Palenie papierosów jest czynnikiem ryzyka nawrotu przetoki po operacji przemieszczenia płatu błony śluzowej odbytnicy. U 105 pacjentów poddanych operacji skomplikowanej „wysokiej” przezzwieraczowej przetoki odbytu o etiologii odkryptowej stwierdzono statystycznie znamienną (p = 0,037) korelację między paleniem papierosów a dobrym gojeniem bez nawrotu przetoki – 79% dobrych wyników u niepalących vs. 60% u palaczy. Statystycznie znamienny (p = 0,003), był także związek ilości wypalonych papierosów z dobrym gojeniem (5).
Podsumowanie
Fistulotomia pozostaje leczeniem z wyboru w przetokach podskórnych „niskich” przezzwieraczowych i międzyzwieraczowych. W przetokach skomplikowanych powinno się stosować operacje z oszczędzeniem zwieraczy.
Ilość wykonanych operacji tego typu systematycznie wzrasta od kilkunastu lat (27), są to operacje bez naruszania ciągłości zwieraczy odbytu (wykonuje się jedynie wyłyżeczkowanie i powierzchowną elektrokoagulację przezwieraczowej części przetoki. W razie niepowodzenia operacje można powtarzać. Wymagają jednak dużego doświadczenia i powinny być wykonywane w ośrodku referencyjnym. Częstsze są nawroty przetoki po operacji z oszczędzeniem zwieraczy niż po operacji radykalnej (wycięciu/ /fistulotomii). Piśmiennictwo
1. Parks AG, Gordon PH, Hardcastle JD: A classification of fistula-in-ano. Br J of Surg 1976; 63: 1-12.
2. Hagen SJ, Baeten CG, Soeters PB et al.: Staged mucosal advancement flap for the treatment of complex anal fistulas: pretreatment with noncutting setons and in case of recurrent multiple abscesses a diverting stoma. Colorectal Dis 2005; 7: 513-518.
3. Athanasiadis S, Helmes Ch, Yazigi R: The direct Closure of the internal fistula opening without advancement flap fo transsphinctreic fistulas-in-ano. Dis Colon Rectum 2004; 47: 1174-1180.
4. Sonoda T, Hull T, Piedmonte MR, Fazio VW: Outcomes of primary repair of anorectal and rectovaginal fistulas using the endorectal advancement flap. Dis Colon Rectum 2002; 1622-1628.
5. Zimmerman DD, Delemarre JB, Gosselink MP et al.: Smoking affects the outcome of transanal mucosal advancement flap repair of trans-sphincteric fistulas. Br J Surg 2003; 90(3): 351-354.
6. Koperen PJ, Wind J, Bemelman WA et al.: Long-term functional outcome and risk factors for recurrence after surgical treatment for low and high perianal fistulas of cryptoglandular origin. Dis Colon Rectum 2008; 52: 1196-1197.
7. Soltani A, Kaiser AM: Endorectal advancement flap for cryptoglandular or Crohn’s fistula-in-ano. Dis Colon Rectum 2010; 53: 486-495.
8. Mizrahi N, Wexner SD, Zmora O et al.: Endorectal advancement flap: are there predictors of failure? Dis Colon Rectum 2002; 45: 1616-1621.
9. Owen HA, Edwards DP, Khosraviani K, Phillips RK: The house advancement anoplasty for treatment of anal disorders. J R Army Med Corps 2006 Jun; 152(2): 87-88.
10. Del Pino A, Nelson RL, Pearl RK, Abcarian H: Island flap anoplasty for treatment of fistula-in-ano. Dis Colon Rectum 1996; 39: 224-226.
11. Jun SH, Choi GS: Anocutaneous advancement flap closure of high fistula-in-ano. Br J Surg 1999; 86: 490-492.
12. Nelson RL, Cintron J, Abcarian H: Dermal island-flap anoplasty for transsphincteric fistula-in-ano: assessment of treatment failures. Dis Colon Rectum 2000; 43: 681-684.
13. Zimmerman DD, Briel JW, Gosselink MP, Schouten WR: Anocutaneous advancement flap repair of transsphincteric fistulas. Dis Colon Rectum 2001; 44: 1474-1480.
14. Hesterberg R, Schmidt WU, Mueller F, Roeher HD: Treatment of anovaginal fistulas with an anocutaneous flap in patients with Crohn’s disease. Int J Colorectal Dis 1993; 8: 51-54.
15. Mizrahi N, Wexner SD, Zmora O: Endorectal advancement flap: are there predictors of failure? Dis Colon Rectum 2002; 45: 1616-1621.
16. Garcia Aguillar J, Davey CS: Patent satisfaction after surgical treatment for fistula-in-ano. Dis Colon Rectum 2000; 43: 1206-1212.
17. Amin SN, Tierney GM, Lund JN, Armitage NC: V-Y Advancement Flap for Treatment of Fistula-In-Ano. Dis Colon Rectum 2003; 46: 540-543.
18. Sungurtekin U, Sungurtekin H, Kabay B: Anocutaneous V-Y advancement flap for the treatment of complex perianal Fistula. Dis Colon Rectum 2005; 2178-2183.
19. Garcia-Aguilar J, Belmonte C, Wong WD et al.: Anal fistula surgery: factors associated withrecurrence and incontinence. Dis Colon Rectum 1996; 39: 723-729.
20. Stone JM, Goldberg SM: The endorectal advancement flap procedure. Int J Colorectal Dis 1990; 5: 232-235.
21. McGee MF, Champagne BJ, Stulberg JJ et al.: Tract length predicts successful closure with anal fistula plugin cryptoglandular fistulas. Dis Colon Rectum 2010; 53: 1116-1120.
22. Cintron JR, Park JJ, Orsay CP et al.: Repair of fistulas-in-ano using fibrin adhesive: long-term follow-up. Dis Colon Rectum 2000; 43: 944-949.
23. Loungnarath R, Dietz DW, Mutch MG et al.: Fibrin glue treatment of complex anal fistulas has low success rate. Dis Colon Rectum 2004; 47: 432-436.
24. Buchanan GN, Bartram CI, Phillips RK: Efficacy of fibrin sealant in the management of complex anal fistula: a prospective trial. Dis Colon Rectum 2003; 46: 1167-1174.
25. Mitalas LE, van Wijk JJ, Gosselink MP et al.: Seton drainage prior to transanal advancement flap repair: useful or not? Int J Colorectal Dis 2007; 25: 1499-1502.
26. Ortiz H, Marzo J: Endorectal flap advancement repair and fistulectomy for high trans-sphincteric and suprasphincteric fistulas. Br J Surg 2000; 87: 1680-1683.
27. Blumenti J, Abcarian A, Quinteros F: Evolution of Treatment of Fistula in Ano. World J Surg 2012; 36: 1162-1167.
otrzymano/received: 2013-05-15 zaakceptowano/accepted: 2013-06-26 Adres/address: *Paweł Grochowicz Oddział Chirurgii Ogólnej z Pododziałem Proktologii Szpital na Solcu ul. Solec 93, 00-382 Warszawa tel.: +48 (22) 250-62-92 e-mail: dr.pgrochowicz@wp.pl Artykuł Skomplikowane przetoki odbytu o etiologii odkryptowej. Operacje oszczędzające zwieracze w Czytelni Medycznej Borgis. |
  Proszę kliknąć w wybraną okładkę aby przejść na stronę czasopisma
 |
Chcesz być na bieżąco? Polub nas na Facebooku: strona Wydawnictwa na Facebooku |