Pojęcie zespołu metabolicznego (MS) odnosi się do konstelacji powiązanych ze sobą zaburzeń metabolicznych, stanowiących czynniki ryzyka rozwoju chorób sercowo-naczyniowych i cukrzycy typu 2. Dla codziennej praktyki lekarskiej niezwykle istotne są jasne wytyczne dotyczące rozpoznawania danej jednostki chorobowej, niestety do chwili obecnej nie ustalono jednej przejrzystej definicji MS (tab. 1). Przytaczane kryteria diagnostyczne zespołu metabolicznego nie są efektem prospektywnych obserwacji klinicznych opartych na medycynie dowodów (EBM), a zostały ustalone arbitralnie przez ekspertów (1). Należy zwrócić uwagę, że elementy wchodzące w skład tych definicji różnią się między sobą i identyfikują różne osoby z grup ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Przykładem niech będzie mikroalbuminuria obecna w definicji WHO i jej brak w definicjach ATP III czy IDF. Wobec powyższego widać, że nie jest do końca jasne, które elementy powinny stanowić podstawę definiowania zespołu metabolicznego. Otyłość brzuszna, uważana za jednego z głównych „sprawców” zaburzeń metabolicznych, jest kryterium koniecznym do rozpoznania MS wg definicji IDF, natomiast zgodnie z wytycznymi ATP III jest tylko jednym z elementów, bez którego i tak można takie rozpoznanie postawić. Lista opisanych zaburzeń, do jakich dochodzi u pacjentów z zespołem metabolicznym jest bardzo długa (m.in. insulinooporność, hiperinsulinemia, dysfunkcja śródbłonka, zaburzenia hormonalne, hiperurykemia, przewlekły stan zapalny, upośledzenie fibrynolizy i nasilenie krzepnięcia, nasilenie stresu oksydacyjnego, zaburzenia w zakresie wydzielania adipokin, niealkoholowe stłuszczenie wątroby, zespół obturacyjnego bezdechu sennego) (2). Nie jest zatem jasne, dlaczego do rozpoznania zespołu wybrano akurat pięć kryteriów, a nie trzy lub dziesięć. Nasuwa się również pytanie, czy obserwowane u danego chorego patologie to już zespół powiązanych ze sobą patogenetycznie elementów, czy jednak tylko współwystępowanie niezależnych zaburzeń i nieprawidłowych wyników badań?

Zgodnie z ostatnim raportem WHO „zespół metaboliczny” nie powinien stanowić rozpoznania klinicznego. Powinno się go raczej postrzegać jako „stan przedchorobowy”, w związku z tym należy wykluczyć z tej grupy osoby z już rozpoznaną cukrzycą lub chorobą niedokrwienną serca. W podsumowaniu stwierdzono, że MS ma ograniczoną przydatność praktyczną (3).

Nierozstrzygnięta pozostaje również odpowiedź na pytanie: czy u podłoża składowych zespołu metabolicznego leży faktycznie jeden proces patofizjologiczny? Za kluczowy czynnik etiopatogenetyczny MS uważa się insulinooporność. Jednak tylko 78% pacjentów z zespołem metabolicznym ma insulinooporność a 48% chorych z insulinoopornością ma zespół metaboliczny (4). Insulinooporność nie tłumaczy również dwóch bardzo ważnych czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, obserwowanych w zespole metabolicznym, a mianowicie zapalenia i nadkrzepliwości (5). Jeżeli uznajemy insulinooporność za podstawę występujących w zespole metabolicznym zaburzeń, należy zwrócić uwagę na niekonsekwencję definicji MS, wynikającą z włączenia do kryteriów rozpoznania otyłości, która jest przyczyną a nie skutkiem insulinooporności (1).

Otyłość brzuszna jest jednym z kluczowych kryteriów obowiązujących definicji zespołu metabolicznego, w niektórych przypadkach jest ona jednak trudna do oceny w codziennej praktyce. Mimo że wykazano liniową korelację między obwodem talii a ilością tłuszczu trzewnego, zwiększenie ilości tego tłuszczu o 0,5 do 2 kg może być wystarczające do wywołania dysfunkcji adipocytów, jednak u danego pacjenta może nie spowodować zwiększenia obwodu talii do wielkości spełniającej kryteria zespołu metabolicznego (6). Dodatkowo dystrybucja tłuszczu trzewnego i kryteria otyłości brzusznej różnią się między poszczególnymi grupami etnicznymi, a punkt odcięcia dla obwodu talii, umożliwiający rozpoznanie otyłości brzusznej na poziomie aktualnie dostępnych dowodów naukowych, jest trudny do jednoznacznego zdefiniowania (7). Problemem pozostaje również powtarzalność i porównywalność pomiarów obwodu talii, podczas gdy dostępnych jest kilka metod pomiaru (8).

Jak wspomniano wyżej, zespół metaboliczny jest czynnikiem ryzyka choroby niedokrwiennej serca oraz cukrzycy typu 2 (ryzyko cukrzycy jest większe niż choroby niedokrwiennej serca) (9, 10). Nie jest jednak do końca oczywiste, czy ocena ryzyka dokonana na podstawie obecności lub nieobecności zespołu metabolicznego jest lepsza niż ocena na podstawie poszczególnych, powszechnie uznanych czynników ryzyka. W kilku badaniach wykazano, że stężenie glukozy na czczo było równie dobrym, jeśli nie lepszym, czynnikiem predykcyjnym cukrzycy typu 2 jak rozpoznanie zespołu metabolicznego (11, 12). Podobnie Eddy et al. (13), biorąc za podstawę dane z badania NHANES (The National Health and Nutrition Examination Survey), stwierdził, że wysokie stężenie glukozy samo z siebie było równie skuteczne w przewidywaniu ryzyka zawału serca jak rozpoznanie zespołu metabolicznego na podstawie którejkolwiek definicji. Dodatkowo użycie różnych definicji zespołu metabolicznego powoduje 15-20% różnicę w klasyfikacji pacjentów (14) i zmienia wartość predykcyjną zespołu metabolicznego dla oceny ryzyka choroby sercowo-naczyniowej oraz śmiertelności. Amerykańskie Towarzystwo Kardiologiczne oraz National Heart, Lung, and Blood Institute we wspólnym raporcie stwierdzają, że rozpoznanie zespołu metabolicznego jest tylko jedną z części oceny indywidualnego ryzyka sercowo-naczyniowego, a MS sam w sobie nie jest wystarczającym narzędziem do oceny 10-letniego ryzyka wystąpienia choroby niedokrwiennej serca (15). W pojęciu zespołu metabolicznego nie zawiera się bowiem wiele bardzo istotnych dla ryzyka sercowo-naczyniowego elementów. Spróbujmy odpowiedzieć sobie na pytanie: czy ryzyko sercowo- -naczyniowe czterdziestoletniej otyłej kobiety z ciśnieniem tętniczym 138/87 mmHg i stężeniem triglicerydów 200 mg% jest większe niż sześćdziesięcioletniego mężczyzny, palącego papierosy ze stężeniem cholesterolu frakcji LDL 180 mg%? Powyższa pacjentka spełnia kryteria rozpoznania zespołu metabolicznego, a pacjent nie. Sam twórca pojęcia „zespół X” Gerald M. Reaven stwierdza, że zespół metaboliczny wydaje się być mniej efektywnym narzędziem w ocenie ryzyka sercowo-naczyniowego niż skala Framingham i nie lepszym (jeśli nie gorszym) niż stężenie glukozy na czczo w ocenie ryzyka cukrzycy typu 2 (16).

Paradoksem dotyczącym zespołu metabolicznego jest to, że twórca tego rozpoznania po ponad 20 latach od pierwszej definicji zespołu X poddał pod wątpliwość jego przydatność kliniczną. Przesłanką do zdefiniowania tej jednostki chorobowej była przede wszystkim próba wyodrębnienia pozornie zdrowych pacjentów ze zwiększonym ryzykiem rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego lub cukrzycy typu 2 (16). Niestety po opublikowaniu kilkudziesięciu tysięcy prac dotyczących MS okazuje się, że przydatność diagnostyczna tego rozpoznania wydaje się być niezadowalająca, co wykazują badania przeprowadzone według założeń medycyny opartej na dowodach (14, 17, 18). Czy jednak tak jest na pewno?

Liczne badania prospektywne i metaanalizy obejmujące łącznie grupy ponad 900 000 pacjentów wykazały, że osoby, u których rozpoznano zespół metaboliczny, miały 2-krotnie zwiększone ryzyko wystąpienia epizodu sercowo-naczyniowego i 1,5-krotnie wyższy całkowity wskaźnik zgonów. Częstość wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych była wyższa u kobiet z zespołem metabolicznym niż u mężczyzn (19, 20). Powyższe dane potwierdza także kohortowe badanie DECODE, w którym wykazano wyższą śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych u osób z rozpoznanym zespołem metabolicznym (21). Współistnienie MS, a w szczególności z towarzyszącą hiperglikemią, może wskazywać także na większe ryzyko zgonu u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym (22).

Autorzy części publikacji sugerują, że rozpoznanie zespołu metabolicznego może być skutecznym i niezależnym narzędziem diagnostycznym pozwalającym identyfikować pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia cukrzycy lub chorób układu sercowo-naczyniowego (23). Otyłość typu brzusznego, a w konsekwencji insulinoooporność są czynnikami patogenetycznymi w rozwoju poszczególnych składowych zespołu metabolicznego, takich jak cukrzyca typu 2 i nadciśnienie tętnicze (23, 24). Insulinooporność i hiperinsulinizm, będący mechanizmem kompensacyjnym powoduje w początkowym okresie zaburzeń utrzymanie stężenia glukozy w surowicy w normie lub nieznacznie jej przekroczenie, ale także stymuluje rozwój nadciśnienia tętniczego przez wpływ na retencję sodu, zwiększenie aktywności układów: współczulnego i renina angiotensyna-aldosteron (23, 24).

Przedstawione powyżej wątpliwości, dotyczące kryteriów rozpoznawania zespołu metabolicznego mają swoje potwierdzenie w licznych publikacjach naukowych. Jednakże należy pamiętać, że w diagnostyce zespołu metabolicznego uwzględnione są na przykład czynniki związane z insulinooopornością i aterogenną dyslipidemią, takie jak obniżone stężenie frakcji HDL cholesterolu i podwyższonego stężenia triglicerydów, które to czynniki nie są brane pod uwagę w skali Framingham. Zatem kompromisowym rozwiązaniem może być ocena stopnia zagrożenia pacjenta powikłaniami sercowo-naczyniowymi przy pomocy skali Framigham, jak i uwzględnienie obecności zespołu metabolicznego (23).

Należy podkreślić też fakt, że obecnie uznawane kryteria diagnostyczne zespołu metabolicznego są proste, nie wymagają skomplikowanej aparatury diagnostycznej, a rozpoznanie może być postawione zarówno przez lekarza pierwszego kontaktu, jak i specjalistę.

Kontrowersyjne pozostaje leczenie chorego z rozpoznanym zespołem metabolicznym. Podstawowym elementem terapii chorych z MS pozostaje oczywiście modyfikacja stylu życia, a farmakoterapia ukierunkowana jest na jego poszczególne składowe, w tym również na takie, które w obowiązujących definicjach nie są wymieniane. Czym będzie się zatem różniło leczenie chorego otyłego z nadciśnieniem tętniczym, u którego nie można rozpoznać zespołu metabolicznego, od leczenia chorego otyłego z nadciśnieniem tętniczym i glikemią na czczo 101 mg%, u którego można rozpoznać zespół metaboliczny? Nie ma leku zarejestrowanego do leczenia zespołu metabolicznego. Tak zatem i w tej kwestii rozpoznanie MS nie jest jednoznacznie klinicznie przydatne. Brak jest również danych z prospektywnych badań klinicznych, które oceniłyby jak leczenie MS wpływa na rokowanie (25). Problem standardów leczenia pacjentów z otyłością nie jest obecnie jednoznacznie rozstrzygnięty. Należy jednak podkreślić fakt, że zaburzenia metaboliczne towarzyszące otyłości skutkują obecnie próbami wyodrębnienia różnych fenotypów otyłości, tak więc kryteria rozpoznania zespołu metabolicznego mogą być w przyszłości przydatne do podziału otyłych pacjentów na poszczególne typy otyłości, które będą w mniejszym stopniu zależne od wartości BMI danej osoby (26).

Podsumowując, kontrowersje wokół zespołu metabolicznego dotyczą następujących kwestii:

– kryteria rozpoznania zespołu metabolicznego są niejasne i niekompletne,

– nie ustalono, czy u podłoża zespołu leży jeden patologiczny proces,

– nie ustalono, jaki jest faktyczny związek pomiędzy ryzykiem choroby sercowo-naczyniowej i zespołem metabolicznym,

– leczenie zespołu nie różni się od leczenia każdej z jego składowych z osobna.

Tak zatem każdy lekarz musi sam sobie odpowiedzieć na pytanie, czy będzie taką jednostkę chorobową rozpoznawał u chorych, będących pod jego opieką.