Urodził się w 1932 r. w Lublinie. Egzamin maturalny zdał w 1950 r. w Żyrardowie. Następnie odbył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie.

Od 1960 r. przez 14 lat Prof. L. Ceremużyński pracował w IV Klinice Chorób Wewnętrznych AM, kierowanej przez Prof. Zdzisława Askanasa. Uzyskał specjalizację z interny, stopień doktora medycyny i doktora habilitowanego medycyny. Odbył staże naukowe i kliniczne w ośrodkach kardiologicznych w Londynie, Edynburgu, Pradze, Budapeszcie i Berlinie. Prof. Leszek Ceremużyński okazał się jednym z najzdolniejszych uczniów szkoły kardiologicznej Profesora Askanasa. Zainteresowania naukowe Prof. L. Ceremużyńskiego w tym okresie dotyczyły odczynu humoralnego i hormonalnego w świeżym zawale serca. Opublikował wraz ze współpracownikami szereg nowatorskich prac, zarówno doświadczalnych, jak i klinicznych.

W 1974 r. został ordynatorem oddziału chorób wewnętrznych i kardiologii miejskiego Szpitala Grochowskiego z zadaniem utworzenia placówki dydaktycznej AM. Był Specjalistą Miasta Stołecznego Warszawy do spraw Kardiologii.

W 1980 r. Ośrodek Naukowo-Dydaktyczny AM w Szpitalu Grochowskim został przekształcony w Klinikę Kardiologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. Prof. L. Ceremużyński w kolejnych latach tworzył i rozbudowywał ten ośrodek, zaczynając od bardzo skromnego wyposażenia i małego zespołu. W roku 1984 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1993 roku profesora zwyczajnego medycyny. Prof. L. Ceremużyński był promotorem 18 przewodów doktorskich i opiekunem 3 habilitacji.

Zainteresowania naukowe Prof. L. Ceremużyńskiego w tym okresie skupiały się na osi renina-angiotensyna-aldosteron w zawale serca, aktywacji płytek i leukocytów w zawale serca, roli niedoboru magnezu. Prof. L. Ceremużyński przeprowadził pierwsze polskie wieloośrodkowe badanie dotyczące oceny skuteczności podawania amiodaronu w zawale serca. Publikacja tego badania (Polish Amiodarone Trial) jest najczęściej cytowaną polską pracą w dziedzinie kardiologii.

Prof. L. Ceremużyński był inicjatorem prowadzenia w Polsce międzynarodowych wieloośrodkowych badań klinicznych. Dzięki swojemu dorobkowi naukowemu i pozycji międzynarodowej zdobył zaufanie i podjął współpracę z renomowanymi ośrodkami kardiologicznymi, między innymi: Oxford University (Prof. Peter Sleight) i McMaster University w Hamilton w Kanadzie (Prof. Salim Yusuf). Współpraca ta zaowocowała udziałem wielu polskich ośrodków kardiologicznych w głównych międzynarodowych badaniach.

Wobec trudności w zdobyciu sprzętu dla Kliniki Kardiologii Prof. L. Ceremużyński założył Fundację Proclinica. Za uzyskane środki utworzono w Szpitalu Grochowskim pracownię hemodynamiki i elektrofizjologii inwazyjnej, zakupiono sprzęt do pracowni echokardiografii i pracowni testów wysiłkowych, sprzęt komputerowy i sfinansowano remont Kliniki. Dziś Klinika ma najwyższy stopień referencyjności, pełni 24-godzinny dyżur leczenia inwazyjnego zawału serca, wykonuje zaawansowane procedury elektrofizjologiczne, jest dużym ośrodkiem leczącym ponad 4 000 chorych rocznie.

Przez 13 lat Prof. L. Ceremużyński organizował doroczne konferencje dydaktyczne „Kardiologia światowa” w Teatrze Polskim w Warszawie, będące przeglądem aktualnego piśmiennictwa z głównych działów kardiologii. Cieszyły się one dużym zainteresowaniem i skupiały co rok około 1000 uczestników.

Ważnym obszarem działalności Prof. L. Ceremużyńskiego było Polskie Towarzystwo Kardiologiczne. Dwie kadencje działalności Pana Profesora jako Prezesa PTK w latach 1990-95 były okresem przełomowym dla tej organizacji. Wzrosła znacznie liczba członków, rozszerzyła się współpraca międzynarodowa PTK, kongresy PTK nabrały charakteru międzynarodowego, z inicjatywy Pana Profesora powstał stymulujący rozwój klub młodych kardiologów.

Prof. L. Ceremużyński pełnił także różne funkcje w strukturach European Society of Cardiology. Przez szereg lat był członkiem Komitetu Naukowego Kongresów ESC, a także członkiem Nominating Committee tej organizacji. W 1996 r. był zaproszony do zespołu opracowującego wytyczne ESC w angina pectoris. Dzięki rekomendacjom Prof. L. Ceremużyńskiego polscy kardiolodzy znaleźli się w strukturach ESC.

W latach 1990-2005 Prof. L. Ceremużyński był Redaktorem Naczelnym „Kardiologii Polskiej”, oficjalnego pisma PTK. Dzięki ogromnej aktywności Pana Profesora miesięcznik ten stał się najwyżej ocenianym polskim czasopismem medycznym, indeksowanym w Medline. Na jego łamach zostało przeprowadzonych wiele akcji integrujących środowisko kardiologiczne w Polsce.

Prof. L. Ceremużyński wchodził w skład rad redakcyjnych wielu czasopism kardiologicznych. Był członkiem z wyboru międzynarodowych towarzystw naukowych, m.in.: Fellow of the European Society of Cardiology, Fellow of the American College of Cardiology, Fellow of the British Cardiac Society, Członek Honorowy Hungarian Cardiac Society, Członek Honorowy Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności.

Prof. L. Ceremużyński opublikował około 150 prac naukowych, z tego ponad 80 w recenzowanych pismach zagranicznych. Wygłosił zagranicą kilkadziesiąt wykładów na zaproszenie i przewodniczył wielu sesjom na dużych kongresach międzynarodowych.

Z różnych obszarów działalności społecznej Prof. L. Ceremużyńskiego do najważniejszych należy założenie w 1989 r. stowarzyszenia pod nazwą „Obywatelski Komitet Budowy Szpitala Kardiologicznego im. Marszałka J. Piłsudskiego”. Wobec dużego zapotrzebowania na nowoczesne leczenie kardiologiczne w Warszawie Pan Profesor podjął inicjatywę budowy szpitala kardiologicznego z funduszów społecznych, zapraszając do stowarzyszenia wiele autorytetów. Mimo trudności i opóźnień istnieje szansa na realizację tego wielkiego planu.

Prof. L. Ceremużyński był wybitnym, zasłużonym lekarzem kardiologiem i badaczem o randze międzynarodowej. Był autorem oryginalnych odkryć w medycynie cytowanych w klasycznych podręcznikach. Wykształcił pokolenia lekarzy. Stworzył jeden z aktywniejszych ośrodków kardiologicznych w Polsce. Twórczo rozwinął szkołę kardiologiczną Profesora Askanasa. Położył ogromne zasługi dla polskiej kardiologii jako wieloletni Prezes PTK i Redaktor Naczelny Kardiologii Polskiej.

Pan Profesor Leszek Ceremużyński zginął tragicznie w wypadku samochodowym w dniu 26.11 2009 roku wracając z sanatorium w Busku Zdroju. Następnego dnia miała odbyć się uroczysta sesja z okazji 35-lecia Kardiologii w Szpitalu Grochowskim. Pan Profesor cieszył się na to spotkanie, a my chcieliśmy świętować wraz z dostojnymi Gośćmi nasz jubileusz i uczcić Pana Profesora – Twórcę i wieloletniego Kierownika naszej Kliniki.

Sesja odbyła się, bo nie można jej było odwołać. Zabrakło Głównego Bohatera. Spotkanie było przejmującym wspomnieniem Pana Profesora przez przyjaciół, uczniów i pacjentów.

Co było najbardziej charakterystyczne dla Pana Profesora? Myślę, że wysoko stawiane wymagania wobec siebie, jak i otoczenia. Dawał przykład osoby o dużej ambicji, stale rozwijającej się i intensywnie pracującej. Był skutecznym sprawcą zdarzeń i przemian nastawionym na rozwój. Wielokrotnie wspominał z podziwem o podobnych cechach swojego Nauczyciela Profesora Zdzisława Askanasa. Czasem w ten sposób tłumaczył swoje wygórowane według współpracowników wymagania, co wspominamy z sympatią.

Wprowadzanie zmian na różnych polach wymagało staczania przez Pana Profesora batalii i przysparzało adwersarzy. Dziś mniej o tym pamiętamy, za to widzimy dokonania i sukcesy. Pan Profesor nie zgadzał się na niedostatki rzeczywistości. Naprawiał je skutecznie, nie oglądając się na państwowe wsparcie. Tak było na polu Kliniki Kardiologii, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, „Kardiologii Polskiej”, Stowarzyszenia Budowy Szpitala im. Marszałka Piłsudskiego, Fundacji Proclinica. Pan Profesor potrafił dla swoich inicjatyw zaangażować współpracowników i zdobyć fundusze. W wielu trudnych okresach ratował nas i nadawał sens działaniu, posługując się ulubionym motywem piosenki Wojciecha Młynarskiego „róbmy swoje”.

Pan Profesor budził zainteresowanie swoją żywą umysłowością i niezwykłą energią. Pamiętam początki współpracy z Panem Profesorem w końcu lat siedemdziesiątych i początku osiemdziesiątych w nowo otwartej Klinice Kardiologii w Szpitalu Grochowskim. Atmosferę tamtych czasów oddaje zdjęcie „latającego Profesora”, którego unosi jakaś wewnętrzna siła.

Pan Profesor „zarażał” młodych adeptów medycyny swoją ciekawością badawczą i potrzebą zadawania pytań. Uświadamiał konieczność budowania warsztatu i posługiwania się narzędziami badawczymi. Wysokie wymagania i wiele prawidłowości dotyczących badań naukowych Pan Profesor stosował bezpośrednio w dziedzinie klinicznej medycyny. Pacjent stawiany był zawsze na pierwszym miejscu, a poszukiwania badawcze miały służyć chorym.

Pan Profesor miał wiele dobrych pomysłów i jakże często trafiał w sedno spraw.

Dziś w rok po tragicznym wypadku, na uroczystości 30-lecia Kliniki Kardiologii CMKP znów brakuje jej Głównego Bohatera.