Kardiomiopatia przerostowa (Hypertrophic Cardiomyopathy – HCM) jest chorobą mięśnia sercowego charakteryzującą się przerostem lewej komory. Klinicznie rozpoznawana jest u dzieci z przerostem mięśnia komory lewej, który nie jest wtórny do wrodzonej wady serca lub nadciśnienia tętniczego. Jest chorobą występującą od urodzenia, jakkolwiek przerost mięśnia lewej komory może być obecny od razu po urodzeniu lub we wczesnym okresie życia, ale w większości przypadków zmiany ujawniają się dopiero w okresie dojrzewania, po 12. roku życia. Stopień przerostu mięśnia sercowego, jak również etiologia kardiomiopatii przerostowej u dzieci jest różna, co wpływa na dużą różnorodność obrazu klinicznego i ekspresji fenotypowej (1-4). Przerost mięśnia lewej komory najczęściej jest asymetryczny. U około 30% dzieci występuje ograniczony przerost dotyczący tylko jednego segmentu serca. Najczęściej zajęta jest przegroda międzykomorowa i przednio-boczna wolna ściana lewej komory, często występuje przerost koncentryczny i sporadycznie przerost okolicy koniuszka. Kardiomiopatia przerostowa występuje u około 0,2% populacji (1/500 osób) i jest najczęstszą genetycznie uwarunkowaną chorobą układu sercowo-naczyniowego (5). Kardiomiopatia przerostowa jest szczególnie częstą przyczyną nagłej śmierci sercowej (Sudden Cardiac Death – SCD) u dzieci i młodych dorosłych, w tym u wyczynowych sportowców.

Celem pracy była retrospektywna analiza obrazu klinicznego u dzieci z kardiomiopatią przerostową hospitalizowanych w Klinice Kardiologii Instytutu „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka”.

W okresie od lipca 1991 roku do października 2010 roku w Klinice Kardiologii IP CZD hospitalizowano 85 dzieci, 35 dziewczynek, 50 chłopców, w wieku od 2 miesięcy do 18 lat (średnio 10,7 ± 5,2 lat) z rozpoznaniem kardiomiopatii przerostowej. U wszystkich pacjentów analizowano wywiad rodzinny (występowanie kardiomiopatii przerostowej i nagłych zgonów sercowych u członków rodziny), wywiad dotyczący występowania u pacjenta objawów klinicznych, takich jak omdlenia, zasłabnięcia, ból w klatce piersiowej, duszność oraz wykonano kompleksowe badania kardiologiczne, które obejmowały: badanie przedmiotowe z określeniem klasy wydolności według Nowojorskiego Towarzystwa Kardiologicznego (NYHA), badanie radiologiczne klatki piersiowej, spoczynkowy zapis elekrokardiograficzny (ekg) oraz 24-godzinny metodą Holtera, badanie echokardiograficzne serca (echo), badania metaboliczne, izotopowe (ocena frakcji wyrzutowej komór serca) oraz scyntygrafię perfuzyjną mięśnia sercowego (SPECT) w spoczynku i w wysiłku, próbę wysiłkową z oceną reakcji ciśnienia tętniczego krwi na wysiłek. U każdego pacjenta z kardiomiopatią przerostową zalecono badanie rodziców, rodzeństwa oraz pozostałych członków rodziny w kierunku HCM. W piśmiennictwie przedstawiono opracowany w Klinice Kardiologii IP CZD szczegółowy protokół badań kardiologicznych u pacjentów z kardiomiopatią przerostową (6). Okres obserwacji u pacjentów w analizowanej grupie wynosi od 1 roku do 19,3 lat, (średnio 6,9 lat).

W analizowanej grupie pacjentów rodzinne występowanie kardiomiopatii przerostowej stwierdzono u 41 (51,3%) dzieci. Nagłe zgony sercowe u członków rodziny poniżej 40. roku życia występowały u 24 (28,6%) pacjentów. Kardiomiopatię przerostową w badanej grupie dzieci rozpoznano w wieku od 1 miesiąca życia do 16,7 lat, średnio w wieku 5,9 lat. U 28 (32,9%) dzieci HCM była rozpoznana w wieku niemowlęcym (od 1 do 12 miesiąca życia, średnio w 4,3 miesiącu). Wśród objawów klinicznych pacjenci najczęściej zgłaszali męczliwość, upośledzenie tolerancji wysiłku (57/85 = 67,1% dzieci). W I klasie czynnościowej według NYHA było 39 (46%) pacjentów, w II klasie 38 (45%), w III klasie 7 (8%), natomiast w IV klasie NYHA jeden (1%) pacjent. U 83 (97,6%) dzieci stwierdzano szmer skurczowy nad sercem. Okresowo występujące bóle w klatce piersiowej zgłaszało 26 (30,6%) dzieci. Nawracające omdlenia występowały u 15 (17,6%) pacjentów, natomiast zasłabnięcia (stany przedomdleniowe) u 19 (22,4%) dzieci. Epizody kołatania serca odczuwało 18 (21,2%) pacjentów. W analizowanej grupie dzieci nagłe zatrzymanie krążenia ze skuteczną resuscytacją wystąpiło u 3 (3,5%) pacjentów, natomiast nagły zgon sercowy stwierdzono u 3 (3,5%) dzieci. Objawy kliniczne występujące w analizowanej grupie pacjentów przedstawiono na rycinie 1.

W badaniu radiologicznym klatki piersiowej u 42 (49,4%) dzieci stwierdzono powiększoną sylwetkę serca (CTR powyżej 0,50) oraz zastój w krążeniu płucnym u 12 (14,1%) pacjentów.

Nieprawidłowy spoczynkowy zapis ekg stwierdzono u 94,1% pacjentów. U 55 (64,7%) dzieci występowały zmiany odcinka ST i załamka T, u 65 (75,5%) cechy przerostu lewej komory (wskaźnik Sokołowa-Lyona wynosił od 38 mm do 150 mm; norma 37 mm), u 16 (18,8%) dzieci współistniały cechy przerostu mięśnia prawej komory. U 18 (21,2%) pacjentów stwierdzono wydłużenie skorygowanego odstępu QT (QTc powyżej 440), a u 33 (42,3%) dzieci zwiększoną wartość dyspersji QTc powyżej 50 ms.

W 24-godzinnym zapisie ekg metodą Holtera u 11 (12,9%) dzieci stwierdzano epizody nieutrwalonego częstoskurczu komorowego (nsVT), natomiast u żadengo pacjenta nie występował utrwalony częstoskurcz komorowy. U 39 (45,9%) dzieci stwierdzono komorowe zaburzenia rytmu serca pod postacią dodatkowych pobudzeń komorowych, w tym u 4 dzieci powyżej 1000/dobę. Napadowy częstoskurcz nadkomorowy zarejestrowano u 4 (4,7%) badanych. U 1 dziecka (1,2%) ze znacznie powiększonym wymiarem lewego przedsionka rozpoznano migotanie przedsionków.

W badaniu echo serca u 53 (62,4%) pacjentów stwierdzono przerost asymetryczny mięśnia lewej komory, u 32 (37,6%) przerost koncentryczny mięśnia lewej komory, natomiast u 2 (2,4%) przerost części koniuszkowej lewej komory. Grubość przegrody międzykomorowej wynosiła średnio 15,6 mm (od 4,3 mm do 44 mm), co w odniesieniu do powierzchni ciała (BSA) dziecka stanowiło 248,4% średniej normy dla BSA (od 105 do 657% średniej normy dla BSA). Istotny przerost mięśnia lewej komory (powyżej 190% średniej normy w stosunku do BSA) stwierdzono u 59 (69,4%) pacjentów, zaś masywny przerost powyżej 30 mm u 8 (8,5%) pacjentów. Grubość tylnej ściany lewej komory wynosiła średnio 8,9 mm (wahała się od 4,0 mm do 20,7 mm), co w odniesieniu do powierzchni ciała stanowiło średnio 142,2% normy. Przerost mięśnia prawej komory współistniał u 17 (20%) pacjentów. Postać zawężającą kardiomiopatii przerostowej (wielkość gradientu w drodze odpływu lewej komory powyżej 30 mmHg w spoczynku) stwierdzono u 20 (23,5%) pacjentów.

W badaniu izotopowym serca u 6/67 (9%) pacjentów stwierdzono obniżoną frakcję wyrzutową lewej komory serca, natomiast u 6 (9%) obniżoną również frakcję wyrzutową prawej komory.

Badanie perfuzji mięśnia sercowego metodą SPECT wykonano w spoczynku u 57 (67,1%) pacjentów, niedokrwienie mięśnia sercowego stwierdzono u 18 (18/57 = 31,6%) dzieci. Badanie perfuzji mięśnia sercowego metodą SPECT w wysiłku wykonano u 49 pacjentów (57,6%), niedokrwienie mięśnia sercowego stwierdzono u 34 (34/49 = 69,4%) dzieci. U 16 (28%) pacjentów nie występowały cechy niedokrwienia mięśnia sercowego.

Próbę wysiłkową metodą Bruce’a na bieżni ruchomej wykonano u 50 pacjentów. U 17 (34%) spośród nich stwierdzono nieprawidłową reakcję ciśnienia tętniczego na wysiłek (u 10 dzieci spadek ciśnienia tętniczego na szczycie wysiłku, natomiast u 7 pacjentów brak wzrostu ciśnienia w czasie wysiłku).

Nieprawidłowe wartości badań metabolicznych stwierdzono u 50/72 (69,4%) pacjentów: u 30% dzieci stwierdzano obniżony poziom karnityny wolnej i całkowitej w moczu oraz w surowicy, u 8 pacjentów nieprawidłowy test metaboliczny, nieprawidłowy profil kwasów organicznych w moczu u 5 dzieci, izoformy transferyny u 1 pacjenta, a u 6 dzieci stwierdzono podwyższony poziom kwasu mlekowego we krwi. U wszystkich dzieci z HCM przeprowadzono konsultacje metaboliczne w Poradni Metabolicznej IP CZD w celu dalszej diagnostyki i leczenia.

Leczenie farmakologiczne włączono u 83 (97,6%) dzieci. Spośród nich 70 (82,4%) pacjentów otrzymuje beta-blokery w średniej dawce 0,9 mg/kg mc/dobę, natomiast 12 (14,1%) dzieci blokery kanału wapniowego (średnia dawka 2,1 mg/kg mc/dobę). Pacjenci z HCM oraz z objawami niewydolności serca wymagali leczenia objawowego niewydolności serca. Leczenie antyarytmiczne stosowano u 4 dzieci (Amiodaron u 1 dziecka, Sotalol u 3 pacjentów).

Leczenie operacyjne wycięcia mięśnia przegrody międzykomorowej wykonano u 6 (7,1%) pacjentów, u których stwierdzono gradient skurczowy w drodze odpływu lewej komory powyżej 50 mmHg. U wszystkich dzieci uzyskano poprawę tolerancji wysiłku oraz obniżenie gradientu w drodze odpływu lewej komory z wartości średniej 96,7 mmHg do 39,5 mmHg. U 11 (12,9%) pacjentów wszczepiono automatyczny kardiowerter-defibrylator (ICD). Jako prewencję wtórną nagłego zgonu sercowego ICD implantowano u 3 (3,5%) dzieci oraz jako prewencję pierwotną SCD u 8 (9,4%) pacjentów.

Do przeszczepu serca zakwalifikowano 5 (5,9%) dzieci. U jednego pacjenta wykonano przeszczep serca, 3 pacjentów zmarło w trakcie oczekiwania na przeszczep, 1 dziecko nadal pozostaje na liście oczekujących.

W okresie obserwacji od 1 roku do 19,3 lat, (średnio 6,9 lat) zmarło 9 (10,6%) pacjentów w wieku od 4 do 16 lat, średnio 9,5 lat. Średnia roczna śmiertelność wyniosła 1,53. Nagły zgon sercowy wystąpił u 3 (3,5%) dzieci w wieku średnio 11 lat, natomiast z powodu niewydolności serca (HF) zmarło 6 (7,1%) pacjentów w wieku średnio 8,9 lat. Charakterystyka pacjentów, którzy zmarli z uwzględnieniem wieku, płci oraz przyczyny zgonu zostala przedstawiona na rycinie 2.

Przebieg kliniczny kardiomiopatii przerostowej u dzieci jest bardzo różnorodny, dlatego też zarówno wyniki leczenia, jak i rokowanie są trudne do przewidzenia. Przerost mięśnia sercowego u dzieci postępuje wraz z ich wzrostem somatycznym, co różni się w porównaniu z dorosłymi, u których wraz z wiekiem dochodzi do ścieńczenia mięśnia na skutek jego włóknienia. Objawy kliniczne zazwyczaj zależą od wieku w momencie ujawnienia się choroby. Noworodki i niemowlęta rozwijają objawy niewydolności krążenia z tachypnoe i złym przyrostem masy ciała, dzieci powyżej 1. roku życia i młodzież są częściej bezobjawowi.

W materiale własnym średni wiek pacjentów, w którym rozpoznano kardiomiopatię przerostową wynosił 5,9 lat, co jest porównywalne z wiekiem pacjentów analizowanych w badaniach innych autorów 4,6 lat (7) oraz 5 lat (8). W badanej grupie pacjentów kardiomiopatię przerostową w wieku niemowlęcym (poniżej 1 roku życia) rozpoznano aż u 32,9% dzieci, podobnie jak w innych opracowaniach od 10 do 36% (8, 9).

Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że aż u 51,3% dzieci stwierdzono rodzinne występowanie kardiomiopatii przerostowej u co najmniej jednego członka rodziny. W badaniach innych autorów częstość występowania postaci rodzinnej kardiomiopatii przerostowej wahała się od 17 do 43% (7, 8, 10, 11). Na uwagę zasługuje również fakt występowania wysokiej częstości (28,6%) nagłych zgonów sercowych w wywiadzie rodzinnym u analizowanych pacjentów, co nieco przewyższa częstość opisywaną w piśmiennictwie 21-22% (8, 11). Objawy kliniczne u dzieci z kardiomiopatią przerostową zależą od nasilenia zaburzeń hemodynamicznych: od stopnia dysfunkcji rozkurczowej lewej komory, związanej z podwyższonym ciśnieniem końcowo-rozkurczowym z powodu upośledzenia relaksacji i napełniania niepodatnej przerośniętej lewej komory, zwężeniem drogi odpływu lewej komory, upośledzeniem rezerwy wieńcowej, niedokrwieniem mięśnia sercowego, komorowymi i nadkomorowymi zaburzeniami rytmu (zwłaszcza migotanie przedsionków i częstoskurcz komorowy). U pacjentów stwierdzane jest postępujące ograniczenie wydolności wysiłkowej, występuje męczliwość, duszność wysiłkowa oraz spoczynkowa, zmniejszone zużycie tlenu na szczycie wysiłku, napadowa duszność w nocy. Bóle w klatce piersiowej mogą być typowe dla zaburzeń przepływu wieńcowego. Występują bóle głowy, omdlenia i zasłabnięcia. W analizowanej grupie aż 67% pacjentów zgłaszało męczliwość, ograniczenie tolerancji wysiłku, co znacznie przewyższa częstość opisywaną w literaturze zagadnienia od 14 do 24% (3, 8, 12). Bardzo istotnym objawem klinicznym i czynnikiem ryzyka nagłego zgonu sercowego u dzieci z kardiomiopatią przerostową są nawracające omdlenia, które występowały u 17,6% badanych pacjentów, co jest porównywalne z danymi innych autorów (18%) (11). W zapisie elektrokardiograficznym, nieprawidłowym u 94% dzieci stwierdzono cechy przerostu lewej komory i lewego przedsionka, niespecyficzne zmiany odcinka ST, odwrócenie załamka T, patologiczny załamek Q, zwiększoną amplitudę załamka R w odprowadzeniach przedsercowych (duże kryteria elektrokardiograficzne). Wysoką częstość występowania zmian w spoczynkowym zapisie ekg (od 75 do 95% pacjentów) prezentują również wyniki badań innych autorów (13-16). W materiale własnym, podobnie jak w opracowaniach innych autorów częstość występowania złożonych komorowych zaburzeń rytmu serca w badaniu 24-godzinnym ekg metodą Holtera pod postacią epizodów nieutrwalonego częstoskurczu komorowego (nsVT) stwierdzono tylko u 12,9% pacjentów vs 12,5% w pracy Decker i wsp. (11), jakkolwiek w materiale innych autorów częstość ta była istotnie wyższa 27% (8). Porównywalnie często obserwowano także epizody częstoskurczu nadkomorowego – u 4,7% dzieci w materiale własnym vs 5,2% wyniki innych autorów (11).

Badanie echokardiograficzne i dopplerowskie jest najbardziej wiarygodną metodą w ocenie przerostu mięśnia lewej komory, stopnia zawężania drogi odpływu i skurczowego gradientu ciśnienia oraz zaburzeń funkcji rozkurczowej lewej komory. Za patognomoniczny uznaje się stosunek grubości przegrody międzykomorowej do tylnej ściany lewej komory powyżej 1,5:1, jednak najistotniejsze są bezwzględne wartości pomiarów. Dużymi kryteriami rozpoznania HCM zawężającej w badaniu echokardiograficznym są: asymetryczny przerost przegrody międzykomorowej, skurczowe wychylenie ku przodowi zastawki dwudzielnej (SAM), przerost lewej komory (grubość mięśnia lewej komory ≥ 95 centyla w stosunku do powierzchni ciała). Kryteriami echokardiograficznymi rozpoznania HCM niezawężającej są: przerost lewej komory z prawidłową zastawką aortalną i brakiem przeszkody w drodze odpływu lewej komory u pacjenta bez nadciśnienia tętniczego.

W analizowanej grupie dzieci grubość przegrody międzykomorowej wynosiła średnio 15,6 mm (od 4,3 mm do 44 mm), co w odniesieniu do powierzchni ciała (BSA) dziecka stanowiło 248,4% średniej normy dla BSA (od 105 do 657% średniej normy dla BSA). Na podkreślenie zasługuje fakt, że w opracowaniach innych autorów przerost mięśnia przegrody międzykomorowej był mniejszy i wynosił 175% średniej normy w stosunku do BSA (7). Dotyczy to również stopnia przerostu tylnej ściany lewej komory, który u naszych pacjentów wynosił średnio 142,2% średniej normy według BSA, a w innych opracowaniach 111% (7). Na podkreślenie zasługuje fakt, że tylko u 25,9% badanych pacjentów rozpoznano postać zawężającą kardiomiopatii przerostowej z gradientem skurczowym w drodze odpływu lewej komory w spoczynku powyżej 30 mmHg. Wyniki badań opublikowane w literaturze wskazują, że częstość występowania zawężania w drodze odpływu lewej komory wynosiła od 40 do 59% dzieci, co niewątpliwie wypływa z faktu, że do grupy kardiomiopatii przerostowej zawężającej zaliczano pacjentów z gradientem skurczowym w spoczynku ≥ 16 mmHg (3, 8, 11, 17). Nieprawidłowa reakcja ciśnienia tętniczego krwi na wysiłek w próbie wysiłkowej na bieżni ruchomej jest istotnym czynnikiem ryzyka nagłego zgonu sercowego u dzieci z kardiomiopatią przerostową, co w badanej grupie stwierdzono u 34% pacjentów. Wyniki własne są porównywalne z opracowaniami innych autorów, w których stwierdzano nieprawidłową rakcję ciśnienia tętniczego w czasie próby wysiłkowej u 34 do 41% pacjentów (8, 11). Niedokrwienie mięśnia sercowego u pacjentów z kardiomiopatią przerostową jest głównie konsekwencją nieprawidłowego mikrokrążenia (śródścienne tętniczki wieńcowe mają pogrubiałe ściany w wyniku przerostu błony środkowej i zwężone światło) i/lub dysproporcji między znacznie zwiększoną masą lewej komory a przepływem wieńcowym. W badaniu perfuzji mięśnia sercowego metodą SPECT w wysiłku niedokrwienie mięśnia sercowego stwierdzono aż u 69,4% badanych dzieci, co znacznie przewyższa wartość przedstawianą w innych opracowaniach (35%) (8). Fakt ten można tłumaczyć większym stopniem przerostu mięśnia sercowego stwierdzanym u analizowanych dzieci w materiale własnym.

Oprócz leczenia farmakologicznego u 7,1% pacjentów ustalono wskazania do operacyjnego wycięcia mięśnia przegrody międzykomorowej uzyskując poprawę tolerancji wysiłku oraz obniżenie gradientu w drodze odpływu lewej komory z wartości średniej 96,7 mmHg do 39,5 mmHg. Zabieg operacyjnej myectomii był rzadziej wykonywany w grupie analizowanych dzieci w porównaniu z doniesieniami piśmiennictwa (7,1% vs 24%), uzyskano także mniejsze obniżenie gradientu w drodze odpływu lewej komory, natomiast u żadnego z naszych pacjentów nie stwierdzono powikłań pod postacią bloku całkowitego przedsionkowo-komorowego, wymagającego wszczepienia stymulatora serca, co w literaturze zagadnienia opisywano u 5% dzieci (3, 8). Spośród 85 analizowanych pacjentów 5 (5,9%) zakwalifikowano do przeszczepu serca, u 1 dziecka wykonano przeszczep serca, 3 pacjentów zmarło w trakcie oczekiwania na przeszczep, 1 dziecko nadal pozostaje na liście oczekujących. W literaturze zagadnienia podkreśla się, że liczba wykonywanych przeszczepów serca u dzieci ciągle pozostaje bardzo mała i waha się od 1 do 4% pacjentów (3, 8, 11).

Nagła śmierć sercowa (SCD) to najistotniejszy problem kliniczny w kardiomiopatii przerostowej, może być pierwszym objawem choroby. Ryzyko nagłego zgonu u dzieci z kardiomiopatią przerostową wynosi od 4-6% rocznie i jest prawie dwukrotnie wyższe niż opisywane u dorosłych (2-3% rocznie). Wyniki ostatnich prac wykazały, że najwyższe ryzyko SCD występuje w okresie przed dojrzewaniem (9-11,9 r.ż. = 7,5% rocznie) oraz w okresie wczesnego dojrzewania (12-15,9 r.ż. = 4,6% rocznie), a w wieku 16-19,9 lat wynosi 1,8% rocznie (7). Na podkreślenie zasługuje fakt, że średni wiek badanych pacjentów, którzy zmarli nagle wynosił 11 lat (od 8,25 do 13 lat), a więc znajdował się w granicach wieku o najwyższym zagrożeniu SCD. Grupa ekspertów ACC/AHA/ESC w 2006 roku do czynników głównych ryzyka SCD zaliczyła: zatrzymanie czynności serca w mechanizmie migotania komór, spontaniczny trwały częstoskurcz komorowy, przedwczesny nagły zgon w wywiadzie rodzinnym, nawracające omdlenia, grubość ściany komory lewej > = 30 mm, nieprawidłowe ciśnienie tętnicze w czasie wysiłku fizycznego oraz nietrwały częstoskurcz komorowy (w badaniu holterowskim) (18). U dzieci z grupy wysokiego ryzyka SCD (występowanie co najmniej jednego czynnika głównego ryzyka SCD) najskuteczniejszym sposobem leczenia, mogącym ich w pełni zabezpieczyć, a w niektórych przypadkach zmienić przebieg naturalny choroby jest wszczepienie kardiowertera-defibrylatora. W wytycznych ACC/AHA/ESC zalecono wszczepienie ICD w pierwotnej prewencji SCD u pacjentów z co najmniej jednym czynnikiem głównym ryzyka SCD, a w prewencji wtórnej u dzieci z kardiomiopatią przerostową po nagłym zatrzymaniu krążenia. W analizowanej grupie pacjentów z kardiomiopatią przerostową u 11 (12,9%) dzieci wszczepiono automatyczny kardiowerter-defibrylator, u 3 (3,5%) dzieci jako prewencję wtórną nagłego zgonu sercowego oraz u 8 (9,4%) jako prewencję pierwotną SCD. W doniesieniach literatury liczba dzieci z kardiomiopatią przerostową, u których wszczepiono ICD w celu profilaktyki pierwotnej nagłego zgonu sercowego jest porównywalna i wynosi 10,1% (11). W literaturze zagadnienia publikowane są liczne opracowania dotyczące stratyfikacji czynników ryzyka nagłego zgonu sercowego u dzieci z kardiomiopatią przerostową (19-24).

W analizowanej grupie pacjentów w średnim okresie obserwacji 6,9 lat zmarło 9 (10,6%). Średnia roczna śmiertelność wyniosła 1,53, co jest porównywalne z wynikami innych autorów (3, 10). Nagły zgon sercowy wystąpił u 3 (3,5%) dzieci, natomiast z powodu postępującej niewydolności serca zmarło 6 (7,1%) pacjentów. W literaturze zagadnienia częstość zgonów z powodu niewydolności serca u dzieci z kardiomiopatią przerostową waha się w różnych opracowaniach od 3 do 9,3% pacjentów (3, 9, 11). Według różnych autorów czynnikiem ryzyka zgonu z powodu niewydolności serca jest masywny przerost mięśnia lewej komory oraz nieprawidłowa odpowiedź ciśnienia tętniczego na wysiłek fizyczny (9, 11).

Analiza wyników kompleksowych badań kardiologicznych oraz ocena przebiegu klinicznego pacjentów z kardiomiopatią przerostową, hospitalizowanych w Klinice Kardiologii IP CZD, wykazała częstsze występowanie w badanej grupie dzieci rodzinnej postaci kardiomiopatii przerostowej oraz nagłych zgonów sercowych w wywiadzie rodzinnym. Najczęściej zgłaszanym przez pacjentów objawem klinicznym była męczliwość, postępujące ograniczenie tolerancji wysiłku, epizody bólu w klatce piersiowej oraz omdlenia. U badanych dzieci stwierdzono większy przerost mięśnia sercowego w porównaniu z wynikami innych autorów, u większości z nich występował asymetryczny przerost przegrody międzykomorowej oraz tylko u około 25% pacjentów stwierdzono zawężanie drogi odpływu lewej komory. Częstość implantacji automatycznego kardiowertera-defibrylatora w celu profilaktyki pierwotnej nagłego zgonu sercowego oraz średnia roczna śmiertelność w grupie dzieci z kardiomiopatią przerostową była porównywalna z wynikami innych autorów.